Kuce szetlandzkie to dość popularne w naszym kraju kucyki i z pewnością każdy miłośnik koni widział je przynajmniej raz w życiu. Co warto wiedzieć o tej rasie i skąd się wzięła? Sprawdźmy.

Kuce szetlandzkie (szetlandy) osiągają maksymalnie 107 cm w kłębie. Wzorzec dopuszcza wszystkie maści poza tarantowatą. Szetlandy mają małą głowę o prostym profilu i szerokim czole, krępą budowę z masywną kłodą, bujną grzywę i ogon. Nogi są suche, o małych kopytach, zad okrągły i umięśniony. Czasem pojawiają się szczotki pęcinowe. Odmiana miniaturowa mierzy maksymalnie 86 cm w kłębie.

Kucyki szetlandzkie – historia

Rasa pochodzi z Szetlandów – najbardziej wysuniętych na północ wysp należących do Wielkiej Brytanii – i wyróżnia się zaskakująco długą historią. Pierwsze wzmianki o kucach szetlandzkich pochodzą z 500 r. p. n. e. Około 1000 lat temu szetlandy mogły krzyżować się z kucami norweskimi (dziś już wymarłymi), jednak poza tym rasa pozostała niezmieniona od stuleci. Znaczący wzrost popularności rasy przypada na połowę XIX wieku, gdy zaczęto masowo hodować te konie z przeznaczeniem do pracy w kopalniach. Księgę stadną założono pod koniec XIX wieku.

Kuce szetlandzkie są bardzo pojętne i niezależne. W przeliczeniu na własną wagę, szetlandy to najsilniejsze konie – potrafią ciągnąć ciężary dwukrotnie przekraczające ich własną masę. Dawniej wykorzystywano ich siłę oraz odporność na trudne warunki w gospodarstwach i kopalniach, zaprzęgano je także do powozów i bryczek. Dziś szetlandy stanowią atrakcję w gospodarstwach agroturystycznych i ogrodach zoologicznych, są również wykorzystywane w rekreacji i hipoterapii.