Kompendium wiedzy o koniach: konik polski — opis wyglądu i charakteru

Konik polski — opis wyglądu i charakteru
Czy konik polski to rasa? Jakie są najważniejsze cechy tych koni? Czytaj dalej, by poznać podstawowe informacje o tych małych, ale wyjątkowo dzielnych i odpornych rumakach.
KONIK POLSKI — WYGLĄD
Konik polski (rzadziej: konik biłgorajski) jest niewysoki (dorosłe konie osiągają 135-140 cm w kłębie) i waży 300-400 kg. Prezentuje typ pokrojowy konia prymitywnego. To polska rasa koni, której przodkami są prymitywne koniki. Charakterystyczną cechą tej rasy jest umaszczenie — myszate lub bułanomyszate, z pręgą na grzbiecie. Zdarza się także pręgowanie nóg. Umaszczenie kare i kasztanowate jest sporadycznie spotykane.
Koniki polskie przypominają swoich dzikich przodków. Mają krępą, zwartą budowę, twarde kopyta i bujną, czarną grzywę, często ozdobioną pojedynczymi jasnymi włosami. Koniki polskie pochodzą od tarpana, czyli dzikiego przodka konia domowego.
Są bardzo odporne, długowieczne i mało wybredne, a w naturalnych warunkach źrebięta przychodzą na świat nawet w dwudziestostopniowe mrozy!
Konik polski — charakter i przeznaczenie
Koniki polskie, jako rasa spokrewniona z pierwotnymi końmi, bywają uparte i niezależne, ale ich łagodność, inteligencja i niewielkie wymagania sprawiają, że świetnie sprawdzają się jako konie wierzchowe (zwłaszcza w rekreacji), zaprzęgowe oraz pracujące w hipoterapii.
Te prymitywne koniki z powodzeniem mogą być utrzymywane w chowie bezstajennym, a niska cena (4-8 tys. zł) sprawia, że popularne jest ich wykorzystanie w szkółkach jeździeckich. Miłośnicy koni poszukują także koników polskich w roli koni rodzinnych i do towarzystwa.
Ostatnie dzikie konie
Koniki polskie nie tylko pochodzą od dzikich tarpanów i są do nich bardzo podobne. To także jedyna rasa dziko i półdziko żyjących koni, którą spotkamy na terenie Polski. Aż do XVIII wieku tarpany występowały na terenie Polski, Litwy i Prus. Ostatnie dzikie konie zostały wyłapane i umieszczone na terenie Zwierzyńca hrabiów Zamojskich, a potem tarpany rozdano okolicznym chłopom z powodu biedy.
Po I wojnie światowej podjęto próbę odtworzenia rasy. Okazało się, że w okolicach Biłgoraja, w południowo-wschodniej Polsce są wsie, na których terenie przetrwały prymitywne koniki, zwykle potomkowie tarpanów, które przed wiekami rozdano okolicznym chłopom. Te zwierzęta stały się podstawą hodowli koników polskich, którą podjęto w Janowie Podlaskim.
Koniki polskie — potomkowie dzikich koni
Współcześnie koniki polskie występują w Białowieskim Parku Narodowym, który w okresie międzywojennym podjął się rekonstrukcji tej rasy jako najbliżej spokrewnionej z dzikim koniem, tarpanem. Koniki polskie są symbolem Roztoczańskiego Parku Narodowego, który prowadzi zachowawczą hodowlę tych zwierząt od 1982 roku. Ostoja konika polskiego znajduje się jeszcze w kilku innych miejscach w Polsce, m.in. w Popielnie, Bieszczadach oraz Stacji Doświadczalnej w Stobnicy.
Cenne dla ekosystemu
Wypas koników polskich na wolności pozwala zachować cenne tereny zielone i siedliska wielu gatunków zwierząt. Zapobiega także zarastaniu terenów rolnych drzewami i krzewami. Daje także niezwykłą okazję do badań i obserwacji, jak dzikie konie funkcjonują na wolności.
To jednak nie jest jedyne zadanie konika polskiego — w warunkach stajennych są to niezawodne zwierzęta do współpracy z człowiekiem.
Hodowla koników polskich
Polski Związek Hodowców Koni (PZHK) stworzył program hodowli koników polskich. Hodowców koni zachęca się do udziału w czempionatach oraz próbach dzielności, jakim obowiązkowo podlegają klacze i ogiery.
Co więcej, hodowcy koników polskich mogą liczyć na dofinansowanie dzięki programowi ochrony rodzimych ras.