Hucuły mają wielu miłośników i są najpopularniejszą rasą kuców w Polsce. Wyróżniają się łagodnym usposobieniem, dzięki czemu idealnie nadają się dla początkujących jeźdźców. Sprawdź podstawowe informacje o tej wyjątkowej rasie koni!

Hucuły — podstawowe informacje

Konie huculskie często możemy spotkać w hipoterapii i rekreacji. Szkółki jeździeckie, organizatorzy turystycznych wyjazdów w teren lub oprowadzanek dla dzieci chętnie wykorzystują do pracy te przyjaźnie nastawione, odporne i chętne do współpracy zwierzęta.

W Polsce prowadzona jest także zachowawcza hodowla konia huculskiego. Hodowcy mogą liczyć na dopłaty w ramach programu ochrony zasobów genetycznych ras rodzimych. To sprawia, że konie huculskie są dość łatwo dostępne i chętnie wybierane na pierwszego konia lub jako konie rodzinne.

Co warto wiedzieć o hucułach?

KOŃ HUCULSKI — WYGLĄD, CHARAKTER I PRZEZNACZENIE

Wygląd konia huculskiego

Choć hucuły sprawiają wrażenie dużych, są niewysokie (132-145 cm w kłębie) i ważą około 400 kg. Cechują się krótkim tułowiem, szerokim grzbietem, głęboką klatką piersiową o wysklepionych żebrach i bujną grzywą. Kłąb niewysoki, szyja średnio długa, uzębienie mocne i wolno ścierające się, kopyta niewielkie i twarde, zwykle nie potrzebują kucia.

Kończyny koni huculskich są suche i krótkie, czasem pojawia się szablastość kończyn tylnych (zbyt mocne kątowanie stawu skokowego). Kończyny przednie kościste. Szczegóły budowy anatomicznej zapewniały hucułom odporność na trudne warunki i umożliwiały dalekie marsze w górzystym terenie.

Umaszczenie konia huculskiego

Konie huculskie mają umaszczenie przeważnie gniade w różnych odcieniach, myszate, srokate, czasem kare lub bułane. U koni gniadych, a także bułanych lub myszatych często występuje ciemna pręga ciągnąca się wzdłuż kręgosłupa, od grzywy po sam ogon. Zdarza się także pręgowanie kończyn.

Kasztanowate umaszczenie oraz odmiany na głowie i nogach są niepożądane.

Charakter koni huculskich

Hucuły są bardzo silne, odporne, odważne i przyjacielskie. To sprytne konie, które świetnie radzą sobie w terenie. Wyróżniają się żywym temperamentem, a dzięki swojemu łagodnemu charakterowi i inteligencji nadają się dla osób początkujących.

Często są wybierane na pierwszego wierzchowca, a miłośnicy tych koni podkreślają, że hucuły potrafią odwdzięczyć się za dobre traktowanie. Równocześnie koń huculski potrafi pokazać własne zdanie, jednak przy mądrym jeźdźcu wykazuje się dużą cierpliwością.

Opieka nad koniem huculskim

Trudne warunki, w których kształtowała się rasa, sprawiły, że koń huculski jest odporny na choroby i ból, ma także skłonności do najadania się na zapas (co może prowadzić do otyłości). Hucuły rzadko chorują, co jednak nie znaczy, że obejdą się bez weterynarza. Opiekun powinien być szczególnie wyczulony na niepokojące sygnały, ponieważ konie często ukrywają swoje dolegliwości. Koń huculski może być utrzymywany wolnowybiegowo. Jest też bardzo długowieczny: przedstawiciele tej rasy nierzadko dożywają 35 lat.

Historia rasy

Koń huculski to jedna z najstarszych polskich ras koni o skonsolidowanym genotypie (ujednoliconym). Kształtowała się w surowych warunkach górskich na terenach górzystych dawnej Huculszczyzny, czyli Bukowiny, Karpat Wschodnich i Karpat Lesistych. Żyły tam doskonałe konie górskie, hodowane przez górali ruskich, nazywanych Hucułami. Właśnie od nich konie huculskie wzięły swoją nazwę.

Początki konia huculskiego

Górale potrzebowali koni, które poradzą sobie w najtrudniejszych warunkach, będą wykazywać wysoki stopień inteligencji i przetrwają mimo ubogiej paszy oraz prymitywnych warunków bytowania (zwykle żyły pod gołym niebem). To przez wieki hartowało konie huculskie.

Konie huculskie towarzyszyły góralom w życiu codziennym, przenosząc ciężary oraz służąc jako konie wierzchowe czy zaprzęgowe. Co ciekawe, to także jedna z najstarszych ras opisanych w źródłach: pierwsza wzmianka o koniach huculskich pojawia się w Hippice z 1603 roku.

Całe pokolenia Hucułów hodowały te doskonałe konie górskie, wykorzystując do hodowli przedstawicieli koni przewalskiego, konie noryckie, stepowe, azjatyckie czy orientalne, a ciężka praca (w tym długie marsze) oraz prymitywny chów dodatkowo hartowały konie. Aż do XIX wieku hodowla koni huculskich mieściła się wyłącznie na obszarze, z którego pochodzi rasa.

Planowana hodowla koni huculskich

Po zakończeniu I wojny światowej, z inicjatywy Michała Holländera, powstał Związek Hodowców Koni Rasy Huculskiej. Zajmuje się on prowadzeniem ksiąg stadnych, które uwzględniają zarówno ogiery, jak i rejestrację klaczy rodnych. Organizowane są także czempionaty, których celem jest ocena dostępnego w Polsce pogłowia koni huculskich.

Współczesna hodowla konia huculskiego

W naszym kraju hodowla koni huculskich jest stosunkowo popularna. Zajmują się nią zarówno duże stadniny, jak i mniejsi hodowcy, a hodowla koni huculskich spełniająca warunki programu ochrony ras zachowawczych koni prymitywnych może liczyć na dotacje.

Przeznaczenie i użytkowanie koni rasy huculskiej

Dawniej hucuły były używane jako konie juczne w trudnych, górskich warunkach, gdzie potrafiły nosić 100-150 kg ciężary w trudnym terenie. Sprawdzały się także jako konie transportowe (w zaprzęgach i wierzchem), były wykorzystywane do prac gospodarskich.

Dziś są użytkowane w rekreacji, hipoterapii, a także jako konie zaprzęgowe. Mogą również wprowadzić jeźdźca w mały sport — ujeżdżenie lub skoki przez przeszkody, a nawet dyscypliny westernowe. Ze względu na niski wzrost konie huculskie zaliczają się do sportowej klasy pony.

Specjalnie dla koni huculskich powstała odrębna dyscyplina sportowa, tzw. ścieżka huculska, na której jeździec i koń mają do pokonania różne przeszkody terenowe.

Hucuły w rekreacji

Koń huculski jest także chętnie wykorzystywany w szkółkach jeździeckich, do hipoterapii i oprowadzanek dla dzieci. Ośrodki turystyki konnej prowadzą wyjazdy w teren dla osób niedoświadczonych, wykorzystując wspaniale sprawdzające się konie huculskie jako bezpieczne, zrównoważone wierzchowce.